Κρητική μαντινάδα

Απάνω πού 'κλεινε η πληγή κι είχε γοργό να γιάνει
Μού 'παιξε κι άλλη μαχαιριά και μαύρο αίμα βγάνει
Εχάρισά σου την καρδιά μα δα το μετανιώνω
Γιατί τη γέμισες πληγές και δε βαστώ τον πόνο
Εχάρισά σου την καρδιά μα το 'χω μετανιώσει
Γιατί θωρώ στα χέρια σου κι έχει κακοποδώσει
Αν εποθάνω άπονη θα μ' έχεις την ευθύνη
αφού μ' έφερες σε τούτηνε την ψυχική οδύνη
Μαρτύριο στα χέρια τζη έχει η ζωή μου γίνει
Ποθένω κι ανασταίνομαι ότε το θέλει εκείνη
Στο στάδιο που βρίσκομαι αθρώποι άλλοι αρθούναι
Μπορεί να μην ποθάνουνε μα θα κουζουλαθούνε
Η φλόγα λιώνει το κερί και μένα ο έρωτάς σου
Θωρείς με πώς εχτίκιασα μα δεν πονεί η καρδιά σου
Σ' αρέσει να με τυρανάς και να με βασανίζεις
Και να με κάνεις δυστυχή, μα πε μου ήντα κερδίζεις;
Εγώ το κληρονόμησα το άχι από σένα
Γιατί μου τα 'χεις τση καρδιάς τα φύλλα κεντημένα
Δίχως μαχαίρι και σπαθί χωρίς να ρίξεις σφαίρα
Επλήγωσές μου την καρδιά διαόλου θυγατέρα
Με πλήγωσες μα φάρμακο δε βάνω στην πληγή μου
Εγώ την εθυσίασα για σένα τη ζωή μου
Σαν το Θεό τη λάτρευα και πίστευα σ' εκείνη
Κρίμα στην αφοσίωση και την εμπιστοσύνη
Βάσανα κι αναστεναγμούς, πίκρες, καημούς και πάθη
Επήρα για κληρονομιά απ' τη δική σου αγάπη
Δε με λυπάται αν δε με δει να σύρνομαι στο χώμα
Χριστέ μου, πιο σκληρή καρδιά δεν έχω δει ακόμα
Κάρβουνο εγίνηκε η καρδιά κι έχει ακόμη άχι
Και τη σβένει τη φωτιά να τηνε κάνει στάχτη
Σαν το νερό το αίμα μου να δει στη γη να τρέχει
Θέ μου, δε θα συγκινηθεί γιατί καρδιά δεν έχει
Κρίμα που σ' είχα στην καρδιά μη βρέξει και μη στάξει
Μα συ δεν ήσουνα ποτέ εις το λόγο σου εντάξει
Παράχα και πήρες την ελπίδα και έδιωξές τη
Και την καρδιά μου σού 'δωκα και παραπέταξές τη
Εγώ έχω πόνο του σεβντά, του έρωτα μαράζι
Με το βερέμι εγίνηκα κι εκείνη δεν τη γνοιάζει
Εγώ πονώ και χάνομαι και καίγομαι και λιώνω
κι αυτή γελά κι αδιαφορεί στον εδικό μου πόνο
Από πέτρα γή από σίδερο είναι η καρδιά τση πρέπει
και στου τρεζού το στάδιο τσ' αρέσει να με βλέπει
εκάηκα στα χέρια σου και σου παραπονούμαι
ανάθεμά τη τη στιγμή πού 'θελα γνωριστούμε.